“Van buiten ging het goed.”

Van buiten zag je het niet. Je zag iemand die lachte, meedacht, alles regelde.Altijd beschikbaar. Altijd sterk. Misschien dacht je zelfs: "Die heeft haar leven goed op orde."

Maar van binnen... was het anders.

Stilte kon ineens oorverdovend zijn. Een opmerking kon dagen blijven hangen. De druk, het moeten, het piekeren,... Het vrat energie, elke dag een beetje meer. En toch ging ik door. Want dat deed je toch gewoon?

“Ik red me wel.” Dat was lang mijn mantra. Krachtig. Onaantastbaar. Tot ik op een ochtend wakker werd en me leeg voelde. Geen energie. Geen zin. Geen idee hoe ik vandaag weer door moest komen. Ik weet nog dat ik op de rand van mijn bed zat en dacht: “Is dit het nou?”

Het gekke is… niemand merkte het. Niet écht. Want ik functioneerde. Ik deed wat moest. En zolang je blijft draaien, stelt niemand vragen.

Maar ik wist het wel. Ik was mezelf langzaam kwijtgeraakt.

Het heeft me moed gekost om te zeggen: "Ik heb hulp nodig." Om toe te geven dat mijn “ik red me wel”-houding me eigenlijk kapotmaakte.

En weet je wat? Het moment dat ik dat durfde… was het moment dat ik weer begon te leven.

Misschien herken jij dit of misschien herken je iemand anders hierin. Weet dan dit: het hóeft niet zo te blijven.

💬 Je mag praten. Je mag voelen. Je mag kiezen voor jezelf. En ik help je daar graag bij, zonder oordeel, zonder masker, met volle aandacht. Je bent welkom 👉 www.essentiacoaching.nl